İçimde binlerce his birikti. Bu yazıyı dağınık odamdan yazıyorum. Yaz geldi ama akşam esintisi var. Bu rüzgar bedenime her çarptığında huzur hissederim. Temizlendiğimi hissettim. Birde bu rüzgarda seni hissetmiştim.
Galiba şu an devamlı içeriye doğru çöküyorum. O kadar sessiz ve izleyenler için o kadar muhteşem bir görüntü ki bu vaziyetim. Tek bildiğim yakında kendimi parçalayarak patlayacak olmam. Yalnız olduğum için kimseye zarar vermemiş olacağım. Yada yalnız olduğumu sanarak çevremide yaralayacağım. Fakat sanmıyorum yanımda biri olduğunu. En fazla yakından geçiyorken şiddetime kapılırsınız. Neyse, bunların hiçbir önemi yok.
Birini çok sevmiştim. Sevgi yeterli bir kelime değildi ancak kullanabildiğim tek kelime idi. Sevmiştim. Huzuru hissettim. Yanındayken bütün problemlerim ve endişelerim erirdi. Tek endişem ise kendisiydi. Dudaklarının arasından çıkan sakinleştiricim vardı. Bazen ise dudaklarının oynaması gerekmezdi sakinleşmem için. Âsil ve derin dudakları benimkiler ile birleşmesi yeterdi. Ah Rabbim, o kızı ne kadar çok sevdim. Ne kadar çok günah işledim onunla. Ne kadar çok hayalini kurdum onun. Onun yerine senin adına harcasaydım bu çabayı şu an belki en sevdiğin kullarından biriydim. Umarım her şeye rağmen yinede öyleyimdir. Lütfen beni bağışla ve merhamet et Rabbim.
Galiba çok iyi hissetiremedim ama birine çok aşıktım. Ben hiçbir zaman ruh eşimi bulana kadar yarım kalan biri değildim. Lakin senin varlığın ile çok güçlenmiştim.
Şimdi sen yoksun diye berbat bir halde değilim. Sadece çok yorgunum.
Özleniyorsun değerlim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder